Elke levensfase vraagt om andere hulpverlening

‘De meeste mensen denken bij BHV aan hulpverlening aan werkende volwassenen. Mensen op kantoren, in fabrieken, in de bouw, in de haven of in zorginstellingen. Mensen die met gevaarlijke stoffen werken, onwel kunnen worden, soms van steigers vallen, of met een brand geconfronteerd worden. In principe zelfredzame mensen waarmee je - tenzij ze bewusteloos of in paniek zijn - goed kunt communiceren. Ze luisteren naar instructies, kunnen zelf het pand verlaten, aangeven wat er gebeurd is, en waar en hoeveel pijn ze hebben. Maar zelfs bij deze ‘ideale’ slachtoffers is bedrijfshulpverlening en het geven van EHBO hard werken, omdat je als hulpverlener altijd geconfronteerd wordt met spanning en tijdsdruk: er is een calamiteit gebeurd en je moet direct en goed handelen.

Met die spanning en tijdsdruk heb je ook te maken bij de twee andere groepen, kinderen en ouderen, maar daar spelen nog wat andere zaken mee die de hulpverlening extra gecompliceerd maken.’

‘Een aantal verschillen liggen voor de hand: kinderen begrijpen vaak niet of veel minder goed dan volwassenen wat er aan de hand is. Ze overzien de ernst van de situatie niet. Hun zelfredzaamheid is minder groot dan die van volwassenen. Baby'tjes moeten bij een ontruiming gedragen worden, oudere kinderen kunnen zelf lopen maar begrijpen vaak niet wat er gebeurt en werken minder goed mee. Ook zijn de ongevallen anders: kinderen stoppen nog wel eens een knikker in hun neus, vallen van de glijbaan, krijgen een koortsstuip of hersenvliesontsteking. Maar de grootste verschillen met hulpverlening aan volwassenen zijn de emotionele, communicatieve en sociale aspecten.
 
Veel hulpverleners zijn ouders en projecteren de calamiteit op hun eigen kind en hun eigen situatie. Hoe zouden ze zelf reageren als hun kind van de trap is gevallen? Als hun kind zo veel pijn heeft? Vaak ook slaat de emotie van het kind over op de hulpverlener. Die emoties beïnvloeden hun zelfverzekerdheid.

Je moet bij kinderen andere hulpmiddelen inzetten, andere dingen doen. Op een andere manier communiceren bijvoorbeeld. Want hoe kun je een huilend kind laten aangeven waar hij pijn heeft of laten vertellen wat er gebeurd is? Hoe doorbreek je de ‘sociale druk’ als een kind tegenover zijn vrienden stoer wil doen en niet wil laten merken dat hij echt veel pijn heeft? Hoe ga je om met tieners die door drugs of drank niet meer goed kunnen nadenken en niet willen meewerken met de hulpverleners?’

‘In zorginstellingen spelen weer andere factoren. Mensen in verpleeghuizen zijn vaak minder mobiel en minder zelfredzaam. Ze zijn niet meer zo goed ter been, hebben een rollator of een rolstoel nodig, of liggen ziek in bed. Ook zijn ze mentaal niet altijd meer wat ze waren: hun kortetermijngeheugen doet niet meer wat het zou moeten doen. Allemaal facetten die de hulpverlening anders en gecompliceerder maken. En dan doel ik niet op de medische aspecten, want medische kennis is in de zorginstellingen volop aanwezig. Het gaat vooral om inlevingsvermogen, geduld, een andere manier van communiceren en zelfverzekerdheid. En wat specifieke vaardigheden als omgaan met een evacuatiestoel.’

Van een reanimatie van een baby tot hulpverlening aan een niet-zelfredzame oudere. Ben jij voorbereid op de risico's die elke levensfase met zich meebrengt? Doe de test!